In deze nieuwe rubriek “Verhalen van de dansvloer” zal Julie Houben (24) de komende maanden verhalen en interviews delen vanuit de Danspaleis community. Deze maand gaat Julie in gesprek met een fan van het eerste uur: BEP OENEN (85 jaar).
Bep Oenen voor haar huis in Amsterdam Noord – Fotograaf: Marije Kuiper
“Ik sta ‘s morgens anders op als ik weet dat ik weer mag gaan dansen. Je zit gewoon in de sfeer van lang leve de lol. Ik ben weer gaan leven gewoon.”
Na het horen van verschillende verhalen over Bep, ben ik erg benieuwd geworden naar haar. Wanneer ik haar opbel, hoor ik veel geluid op de achtergrond, Bep geeft aan dat ze de muziek even zal uitzetten. Als het wat stiller wordt, verteld Bep: “Ik zing in een koor, dus ik moet af en toe wat nummers leren!” Ze blijkt recent lid te zijn geworden van een koor in haar buurt. Bep voegt eraan toe: “Ja, dan ben ik ook een beetje onder de mensen, hè?”
Dit brengt ons ook bij Het Danspaleis. Bep is namelijk een fan van het eerste uur en was zelfs aanwezig bij een van de eerste edities. Ze vertelt dat ze zich nog goed herinnert dat ze met haar vriendin helemaal van Amsterdam Noord, waar ze woont, naar Amsterdam Sloterplas ging voor het evenement. Bep: “Dat is voor mij zo lang geleden, maar ik weet nog wel, dat was niet meer dan een draaitafeltje en een kleedje waar Suna mee begon.”
Opgroeiend in Amsterdam Noord, heeft Bep haar jeugd doorgebracht in de buurt die ze allemaal “blauw zand” noemden. Ze is het nakomertje van het gezin, waardoor haar zus haar het meest opvoedt. Bep heeft hierdoor nooit leren dansen omdat het niet mocht van haar moeder. Bep: “Dansen vond ik altijd wel leuk. Maar ja, ik heb het nooit gemogen, dus ja, dan kom je bij Het Danspaleis en dan is het echt iets van: ja, dat ken ik allemaal niet.” Dansen was uit den boze in haar tijd. Toch hoorde ze op de radio als jong meisje wel eens muziek voorbijkomen en zong ze graag de liederen uit die tijd mee. Ook geeft ze aan dat ze door haar demente vader en het vele werken overspannen raakte. Uiteindelijk kwam ze via haar vrijwilligerswerk bij Het Danspaleis weer in aanraking met muziek.
“Daar ben ik weer met muziek en vrolijkheid in aanraking gekomen, toen kreeg ik mijn eigen vrolijkheid weer terug.”
Maar dansen had ze nog niet eerder geleerd. Uiteindelijk, omdat ze zich vertrouwd begon te voelen met de mensen om zich heen bij Het Danspaleis, begon ze langzaamaan met de muziek mee te bewegen. Bep zegt: “Ja, ja. Ja, beetje heen en weer wiegelen en wobbelen.” Later heeft een oude vriend van haar, die ook veel te vinden is bij het Danspaleis, Frank, haar leren dansen.
De pandemie viel voor Bep zwaar, ze zegt: “Ik ben dus op mijn 80e gestopt met vrijwilligerswerk. Ik had ook zoiets van: Nou, ik ga lekker kijken wat er nog meer te beleven is in het leven”.
“Maar toen corona begon, moest ik weer binnen zitten en toen dacht ik nou, tegen de tijd dat ik er nu weer uit mag, ben ik er misschien niet meer en heb ik niet meer kunnen genieten van het leven.”
Nadat de pandemie voorbij was, is Bep ook weer veel gaan dansen. Soms was ze zó enthousiast om weer te mogen dansen na de corona pandemie, dat ze zich nog wel eens vergiste in de dag en er dan een dag te vroeg was! Bep: “Maar dan neem ik gewoon een koffie en een koekje en denk ik, nou ja, kunnen ze me ook niet meer afpakken.”
Op de vraag hoe ze het vindt om oud te worden, antwoordt ze: “Nou, ik vind het gewoon heerlijk. Als je maar goed blijft natuurlijk.” Ik vraag haar of ze ook favoriete nummers heeft waar ze nu graag op danst, waarop Bep zegt: “Het kan me niet schelen wat het is, ik wil gewoon lekker walsen of iets, lekker dansen.”
De eerste keer dat Frank haar op de dansvloer trok, speelde er een wals. Frank zei: “Kom op nou.” Bep zei dat ze toen aan het zwieren waren geweest.
“Ik kwam bijna benen tekort om rond te draaien.”
Bep komt erg graag bij Het Danspaleis, zelfs als je er niet danst, is het er alsnog heel gezellig. Ook geeft ze aan dat ze er gewoonweg heel vrolijk van wordt. “Ik sta ‘s ochtends anders op als ik weet dat ik weer mag gaan dansen. Je zit gewoon in de sfeer van lang leve de lol. Ik ben weer gaan leven gewoon.” Ook zijn mensen zo openhartig en vriendelijk volgens Bep. Als ze binnenkomt, zegt iedereen goedendag.
“Mensen denken echt aan je.”
Na een uur samen te hebben zitten kletsen aan de telefoon sluiten Bep en ik ons gesprek af. Ze zegt: “Ik hoop dat je veel mooie stukjes schrijft, veel succes.” We hebben afgesproken dat we beiden blijven genieten van Het Danspaleis en het dansen.
De missie van Het Danspaleis is om alle ouderen in Nederland vitaal en inclusief te houden met dansen en muziek. Met dit ‘tankstation van levensvreugde’ wordt eenzaamheid aangepakt.
Het Danspaleis bestaat naast de dansmiddagen ook uit:
Het Huiskamer Danspaleis, gericht op actieve buurtbewoners om zo de onderlinge cohesie te bevorderen en het Radio Danspaleis, een podcastserie over muziek en het leven, gepresenteerd door Suna en gemaakt voor en mét ouderen. Ook deelt Het Danspaleis zijn expertise in de Danspaleis Academy, met workshops waarin medewerkers van organisaties en bedrijven worden getraind om ouderen en elkaar contact te laten maken en in beweging te zetten.
