‘MUZIEK ALS MAGISCH MIDDEL’

Tekst: Sabina van Gils, fotografie: René Verleg

 

‘Vanuit het inzicht dat muziek een magisch middel is om verschillende groepen mensen bij elkaar te brengen en ouderen in beweging te zetten, is de Danspaleisformule ontwikkeld: een dansfeest voor ouderen waar jong en oud elkaar ontmoeten. Op een woensdagmiddag in maart was de mobiele discoshow op bezoek in ‘t Huis aan de Vecht in Utrecht. “Dit is zo’n eenvoudig middel tegen gevoelens van eenzaamheid.”

 

 

Het is druk in de centrale ruimte van het Utrechtse woonzorgcomplex. Een voor een druppelen de bewoners binnen. Op het podium treft de PlatenDraaier de laatste voorbereidingen. “Dit is verslavend werk”, zegt hij. “Het is prachtig om te zien hoe oude plaatjes emoties losmaken. Overigens ben ik de muziek ‘van toen’ meer gaan waarderen sinds ik dit werk doe. Vooral Nat King Cole zet ik thuis graag op.”

 

 

Om de bewoners de in beweging te krijgen, danst altijd een groepje vrijwilligers mee. Zij worden bij de start van de disco één voor één geïntroduceerd via een rood theatergordijn. “Dit zijn fantastische middagen”, zegt een van hen. “Je ziet de bewoners gewoon opleven. Het is heel dankbaar werk.”

 

 

Door de luidsprekers klinkt de golden oldie ‘In the Mood’, van Glenn Miller. Schalen met gevulde eitjes gaan rond. “Dit is Charleston, hè? Lekker swingen!”, zegt een mevrouw. Ze schudt met haar heupen heen en weer in haar stoel. “Nu luister ik nog even, maar straks ga ik dansen.”

 

 

“Ze woont hier nog niet zo lang”, zegt een wat jongere man aan een andere tafel. Hij kijkt naar zijn moeder die met rood aangelopen wangen op de dansvloer staat. Even later schuift ze aan. “Bei Mir Bisst du Schön, dat was mijn lievelingsliedje. Vroeger danste ik erop met mijn petticoat aan”, zegt ze, en legt een hand op de schouder van haar zoon. “Dat was nog voor zijn tijd, hoor.”

 

 

Een vast onderdeel van Het Danspaleis, is het in het zonnetje zetten van bewoners. Deze middag zijn dat onder andere het echtpaar Goes. Meneer woont sinds kort in ‘t Huis aan de Vecht “omdat het thuis niet meer ging”, mevrouw is thuis blijven wonen. “En dat is altijd moeilijk”, zegt de PlatenDraaier in zijn korte toespraak. Hij zet ‘Mexico’, van de Zangeres Zonder Naam op, omdat ze zo van carnaval houden. De vrijwilligers zetten de polonaise in, meneer en mevrouw Goes voorop. Zichtbaar genietend van de vrolijke aandacht.

 

 

“Dit is zo’n eenvoudig en effectief middel tegen gevoelens van eenzaamheid”, zegt een medewerkster van de gemeente Utrecht. Ze danst voor het eerst mee als vrijwilliger. “Voor mijn werk vind ik het heel belangrijk om veel inwoners te ontmoeten en te weten wat waar behoefte aan is. Want we kunnen van alles verzinnen vanachter ons bureau, maar uiteindelijk is contact het allerbelangrijkst.”

 

 

“Thuis heb ik eigenlijk altijd de tv aan tegen de stilte. Radio luister ik zelden”, zegt een man die na een dansje weer op zijn stoel ploft. “Die popmuziek stampt zo vreselijk. Dít is tenminste mooi!” Intussen stroomt de vloer vol voor de jaren ’70 discoklassieker ‘Saturday Night Fever’. Rolstoelen, rollators, iedereen doet mee.

 

 

“Dansen is voor alle bewoners ongelooflijk leuk”, zegt de zorgmanager van het Huis aan de Vecht. “Maar ook als je niet danst is het een fijne middag: iedereen geniet van de herinneringen die worden opgehaald bij het horen van alle nummers van toen.”

 

 

En vanuit dat idee, is Het Danspaleis in 2016 gestart met een nieuwe formule: ‘Een Praatje en een Plaatje’. Bij deze mobiele huiskamerdisco gaan buurtbewoners op bezoek bij ouderen met een draagbare platenspeler en een mix met ‘singeltjes van toen’. Ook met de platenspeler op stap? Meer informatie vind je hier.’

 

Deze reportage verscheen in maart 2018 in het personeelsblad van het Ministerie van VWS.