Deze maand heb ik het genoegen om Hariëtte te interviewen. Hariëtte is 79 jaar oud en heeft een diepe liefde voor muziek en dans. Ze is geboren in Suriname en verhuisde op jonge leeftijd naar Lelystad, waar ze vijf jaar woonde voordat ze naar Amsterdam verhuisde. In Amsterdam maakt ze de Bijlmerramp mee, een moment dat haar leven en dat van velen anderen veranderde.

Hariëtte verteld me over haar ervaringen met dans en muziek. Ze groeit op in een familie waar muziek een integraal onderdeel was van het dagelijks leven.

Bij Het Danspaleis kan Hariëtte haar ei goed kwijt. “Je komt mensen tegen, en dan maak je het samen gezellig” verteld ze enthousiast, terwijl ze verteld hoe leuk ze het vindt dat dans en muziek haar verbinden met anderen en haar tegelijkertijd fit houden.

Ik vraag Hariëtte over haar dromen en de toekomst op het gebied van muziek en dans. “ik ga door tot het kan”. Hoewel ze momenteel niet meer actief betrokken is bij een band, danst en zingt ze nog elke dag. Ik vraag haar naar haar muzikale voorkeur, of ze wellicht een favoriet dans- of zingnummer heeft, waarop ze antwoordt: “Ik hou van Surinaamse muziek maar ik dans en zing op van alles.”

Ik rond het interview af met het volledige vertrouwen dat Hariëtte’s passie voor muziek en dans nog vele harten zal blijven raken en inspireren in de toekomst.

Na het horen van verschillende verhalen over Bep, ben ik erg benieuwd geworden naar haar. Wanneer ik haar opbel, hoor ik veel geluid op de achtergrond, Bep geeft aan dat ze de muziek even zal uitzetten. Als het wat stiller wordt, verteld Bep: “Ik zing in een koor, dus ik moet af en toe wat nummers leren!” Ze blijkt recent lid te zijn geworden van een koor in haar buurt. Bep voegt eraan toe: “Ja, dan ben ik ook een beetje onder de mensen, hè?”

Dit brengt ons ook bij Het Danspaleis. Bep is namelijk een fan van het eerste uur en was zelfs aanwezig bij een van de eerste edities. Ze vertelt dat ze zich nog goed herinnert dat ze met haar vriendin helemaal van Amsterdam Noord, waar ze woont, naar Amsterdam Sloterplas ging voor het evenement. Bep: “Dat is voor mij zo lang geleden, maar ik weet nog wel, dat was niet meer dan een draaitafeltje en een kleedje waar Suna mee begon.”

Opgroeiend in Amsterdam Noord, heeft Bep haar jeugd doorgebracht in de buurt die ze allemaal “blauw zand” noemden. Ze is het nakomertje van het gezin, waardoor haar zus haar het meest opvoedt. Bep heeft hierdoor nooit leren dansen omdat het niet mocht van haar moeder. Bep: “Dansen vond ik altijd wel leuk. Maar ja, ik heb het nooit gemogen, dus ja, dan kom je bij Het Danspaleis en dan is het echt iets van: ja, dat ken ik allemaal niet.” Dansen was uit den boze in haar tijd. Toch hoorde ze op de radio als jong meisje wel eens muziek voorbijkomen en zong ze graag de liederen uit die tijd mee. Ook geeft ze aan dat ze door haar demente vader en het vele werken overspannen raakte. Uiteindelijk kwam ze via haar vrijwilligerswerk bij Het Danspaleis weer in aanraking met muziek.

Maar dansen had ze nog niet eerder geleerd. Uiteindelijk, omdat ze zich vertrouwd begon te voelen met de mensen om zich heen bij Het Danspaleis, begon ze langzaamaan met de muziek mee te bewegen. Bep zegt: “Ja, ja. Ja, beetje heen en weer wiegelen en wobbelen.” Later heeft een oude vriend van haar, die ook veel te vinden is bij het Danspaleis, Frank, haar leren dansen.

De pandemie viel voor Bep zwaar, ze zegt: “Ik ben dus op mijn 80e gestopt met vrijwilligerswerk. Ik had ook zoiets van: Nou, ik ga lekker kijken wat er nog meer te beleven is in het leven”.

Nadat de pandemie voorbij was, is Bep ook weer veel gaan dansen. Soms was ze zó enthousiast om weer te mogen dansen na de corona pandemie, dat ze zich nog wel eens vergiste in de dag en er dan een dag te vroeg was! Bep: “Maar dan neem ik gewoon een koffie en een koekje en denk ik, nou ja, kunnen ze me ook niet meer afpakken.”

Op de vraag hoe ze het vindt om oud te worden, antwoordt ze: “Nou, ik vind het gewoon heerlijk. Als je maar goed blijft natuurlijk.” Ik vraag haar of ze ook favoriete nummers heeft waar ze nu graag op danst, waarop Bep zegt: “Het kan me niet schelen wat het is, ik wil gewoon lekker walsen of iets, lekker dansen.”

De eerste keer dat Frank haar op de dansvloer trok, speelde er een wals. Frank zei: “Kom op nou.” Bep zei dat ze toen aan het zwieren waren geweest.

Bep komt erg graag bij Het Danspaleis, zelfs als je er niet danst, is het er alsnog heel gezellig. Ook geeft ze aan dat ze er gewoonweg heel vrolijk van wordt. “Ik sta ‘s ochtends anders op als ik weet dat ik weer mag gaan dansen. Je zit gewoon in de sfeer van lang leve de lol. Ik ben weer gaan leven gewoon.” Ook zijn mensen zo openhartig en vriendelijk volgens Bep. Als ze binnenkomt, zegt iedereen goedendag.

Na een uur samen te hebben zitten kletsen aan de telefoon sluiten Bep en ik ons gesprek af. Ze zegt: “Ik hoop dat je veel mooie stukjes schrijft, veel succes.”  We hebben afgesproken dat we beiden blijven genieten van Het Danspaleis en het dansen.

Echte Fan

Bij mijn aankomst bij Rinus thuis in Amsterdam Zuidoost valt mijn oog meteen op de kleurrijke poster van Het Danspaleis die trots op zijn voordeur pronkt. Rinus zegt gelijk: ‘Ja, deze poster was van de eerste editie hier in de buurt’.

Rinus is een echte fan van Het Danspaleis. Hij is iedere week wel te vinden bij een van de locaties. Hij komt zelf uit Scheveningen, Den Haag, en zijn zus woont daar nog steeds, daarom gaat hij ook wel eens met de auto naar Den Haag om daar te dansen. Momenteel woont hij in Amsterdam Zuidoost; hij was voor zijn studie psychologie ooit naar Amsterdam verhuisd maar woont al 23 jaar in Amsterdam Zuidoost. Hij is psychotherapeut.

Liefde voor Rock & Roll

Als ik zijn woonkamer inloop, zie ik een enorme boekenkast met veel geschiedenis, maar ook veel soorten boeken met muziek. Rinus verteld me dat hij enorm fan is van Rock & Roll. Zijn liefde voor Rock & Roll gaat ver terug. Hij herinnert zich levendig de eerste keer dat hij het nummer “Tutti Frutti” van Little Richard hoorde, wat een sensatie voor hem was. Maar waar was de liefde voor Rock & Roll begonnen? Rinus vertelt over zijn eerste aankopen, drie langspeelplaten die hij kocht in de platenwinkel: “Tutti Frutti van Little Richard, The Great Pretender en Only You van The Platters. Mijn moeder vond het in die tijd maar rare muziek.”

Het Danspaleis kwam in Rinus’ leven op een moment waarop hij merkte dat dansen steeds zeldzamer werd. Rinus: “Na mijn scheiding twee jaar geleden, miste ik mensen om me heen. Bij Het Danspaleis ontmoet je veel verschillende soorten mensen”. Rinus kreeg op een dag een opvallende folder in de bus van Het Danspaleis. Het bleek dat ze een speciaal evenement organiseerden in een verzorgingstehuis in de buurt, in de folder stond dat ook alle buurtbewoners welkom waren. Het idee van een rondreizend evenement voor ouderen sprak hem aan, dus hij besloot een kijkje te nemen. Vanaf dat moment was hij besmet met het dansvirus. “Het Danspaleis is niet alleen dansen; het is een gemeenschap. Het heeft mijn sociale kring uitgebreid. Mensen komen niet om ruzie te maken; ze komen om samen te dansen en een praatje te maken.”

80 Danspaleizen

Zijn enthousiasme voor Het Danspaleis blijkt uit de vele bezoeken die hij heeft bijgehouden in zijn speciale boekje. In iets meer dan een jaar tijd is Rinus wel 80 keer aanwezig geweest bij diverse evenementen. Ondanks zijn gezondheidsuitdagingen, merkt Rinus dat dansen bijdraagt aan zijn vitaliteit.

Levensboek

Terwijl we het interview afronden, vraagt Rinus of hij een foto van mij mag maken voor in zijn levensboek. In zijn derde editie vormt Het Danspaleis een terugkerend hoogtepunt, waar hij de pagina’s vult met herinneringen aan muziek, dans, en de gemeenschap die hem energie geeft in zijn gouden jaren.